Na terenie Gorców występuje ponad 900 gatunków roślin naczyniowych, 250 gatunków mchów, 450 gatunków porostów oraz 116 gatunków wątrobowców.
Gorczański Park Narodowy znajduje się w południowej części kraju, w województwie małopolskim. Obejmuje centralne pasmo Gorców, między innymi masywy Turbacza i Gorca. Park powstał na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 sierpnia 1980 roku, które powołało Park z dniem 1 stycznia 1981 roku. Obejmował lasy przekazane z nadleśnictw: Limanowa, Krościenko i Nowy Targ. Powierzchnia Parku wynosiła wówczas 5908,44 ha. W 1997 roku powiększono Park o kolejene tereny (między innymi Dolinę Olszowego Potoku i potoku Poręba, Turbacz - najwyższe wzniesienie Gorców). Dodatkowo w skład Parku wchodzą wcinające się enklawy: polana Zielenica z Jonkówkami i Halą Młyńską, Hala Długa, polana Podskały. Obecnie powierzchnia Parku wynosi 7029, 85 ha. Symbolem Gorczańskiego Parku Narodowego jest największy występujący w Polsce płaz ogoniasty, salamandra plamista.
W dwóch piętrach roślinności: reglu dolnym (650-1100 m n.p.m.) i górnym (powyżej 1100 m n.p.m.) występują duże kompleksy leśne stanowiące aż 95% powierzchni Parku. W drzewostanie dominują głównie jodła, świerk, buk, modrzew, jesion, wiąz, olsza szara i jawor. Wiele z nich stanowią drzewa ponad stuletnie. Na terenie Gorców występuje ponad 900 gatunków roślin naczyniowych, 250 gat. mchów, 450 gat. porostów i 116 gat. wątrobowców. Około 80% tych gatunków oraz 360 gat. porostów i bogata flora grzybów występuje na terenie Parku i jego otuliny. Z roślin górskich strefy reglowej występują między innymi tojad dzióbaty, liczydło górskie. Z przedstawicieli strefy subalpejskiej występują między innymi omieg górski, miłosna górska i jaskier platanolistny. Strefę alpejską reprezentują między innymi wiechlina alpejska, tymotka alpejska, kuklik górski.
Obszar Gorczańskiego Parku Narodowego zamieszkuje 46 gatunków ssaków (w tym 9 gatunków nietoperzy), ok. 130 gatunków ptaków, 5 gatunków gadów, 7 gatunków płazów, 2 gatunki ryb, 185 gatunków kręgowców oraz ponad 1000 gatunków bezkręgowców. W naturalnych lasach, znajdując bezpieczne schronienie oraz dzięki obfitemu występowaniu saren, jeleni i dzików, zamieszkują duże drapieżniki takie jak wilk i ryś. W 1993 r. w masywie Kaczory największy polski drapieżnik - niedźwiedź brunatny - założył zimową gawrę. Do mniejszych ssaków drapieżnych występujących na terenie Parku można zaliczyć: wydrę, lisa, kunę leśną, borsuka i gronostaja. W GPN występują rzadkie gatunki ptaków gnieżdżących się w dziuplach (sóweczka i włochatka oraz dzięcioł trójpalczasty i białogrzbietny). W drzewostanach występują również kowalik, pospolite sikory, dzięcioł, sowa, głuszec, puchacz, puszczyk zwyczajny, bocian czarny, orzechówka oraz drozd obrożny. Ponadto w GPN występują ptaki związane z polanami: białorzytka, siwerniak, świergotek łąkowy i derkacz. Pluszcza i pliszkę górską można spotkać wśród górskich potoków. Nad polanami królują ptaki drapieżne: myszołów, pustułka, czasami trzmielojad, jastrząb, krogulcec i kobuz. W rejon Parku sporadycznie zalatują orzeł przedni i orlik krzykliwy. Go gadów występujących w GPN można zaliczyć: jaszczurkę żyworodną, jaszczurkę zwinkę, jaszczurkę beznogą - padaleca, żmiję zygzakowatą i zaskronica.
Na terenie Parku występuje 14 znakowanych szlaków turystycznych i 9 szlaków spacerowych. Długość szlaków wynosi: piesze - ok. 63 km, spacerowe - ok. 39 km, konne - ok. 63 km, rowerowe - ok. 55 km, edukacyjne - ok. 41 km. Do najciekawszych szlaków można zaliczyć szlak zielony Koninki - Polana Tobołów - Suhora - Obidowiec - Stare Wierchy. W czasie wędrówki turyści, z grzbietowych polan, mogą podziwiać roztaczające się rozległe widoki. Na Suhorze znajduje się jedyne w Polsce górskie obserwatorium astronomiczne. Kulminacją wędrówki jest schronisko na Starych Wierchach stanowiące w czasie II wojny światowej bazę partyzancką oddziałów AK.
Data publikacji: 2008-01-02 | Liczba wyświetleń: 4413