Przez Magurski Park Narodowy przebiegają liczne szlaki turystyczne, piesze, rowerowe i jeden konny.
Magurski Park Narodowy położony jest w południowej części kraju, na granicy dwóch województw: podkarpackiego i małopolskiego, w centrum Beskidu Niskiego. Utworzony został decyzją Rady Ministrów w listopadzie 1994 roku, a działalność rozpoczął z dniem 1 stycznia 1995 roku. Powierzchnia MPN wynosi prawie 19439 ha, w tym lasy zajmują niespełna 18572 ha, powierzchnia nieleśna to ponad 829 ha, a wody nieco ponad 38 ha. Powierzchnia otuliny wynosi 22969 ha. Ochroną ścisłą objęto ponad 2407 powierzchni Parku.
Rzeźbę terenu MPN tworzą średnie i niskie góry. W północnej części Parku roztacza się długi grzbiet Magury Wątkowskiej zwieńczony Wątkową (847m.n.p.m.) - najwyższym wzniesieniem Parku. Część południowa jest niższa (do 750m.n.p.m.) i oddzielają ją od części północnej doliny Wisłoki i Wilszni. Pod względem budowy geologicznej Magurski Park Narodowy tworzą tzw. płaszczowiny (magurska, dukielska, śląska i grybowska) - trzeciorzędowe twory tektoniczno–facjalne. Występują tu również jaskinie, m.in. Jaskinia Mroczna o łącznej długości korytarzy 175m. Powierzchnia wód stanowi prawie 20% powierzchni całkowitej Parku, który leży w obrębie zlewni górnej Wisłoki. Występuje tu także rozbudowana sieć źródeł, cieków okresowych i młak, czyli nieskupionych, powierzchniowych wycieków podziemnych wód bez możliwości swobodnego odpływu. Uwarunkowane jest to ukształtowaniem terenu i przepuszczalnością podłoża. Charakterystyczne dla MPN są również kotły źródliskowe większych cieków (np. kocioł źródliskowy Kłopotnicy) .
Flora Parku rozciąga się przez dwa piętra roślinne: pogórza i regla dolnego. Piętro pogórza sięga do 530 m.n.p.m. i zajmuje 43%powierzchni MPN. Dominują tu sztuczne zalesienia z przewagą sosny, ale częściowo zachowały się też naturalne lasy. Gdzie nie ma lasów rozciągają się łąki i pastwiska oraz torfowiska niskie. Powyżej granicy 530 m.n.p.m. aż do szczytów rozpięte jest pasmo regla dolnego, w którym dominują lasy bukowe, nieco mniej jedliny i sztuczne sosnowe zalesienia. W Parku występuje 767 gatunków roślin naczyniowych, w tym 2 gatunki subalpejskie (omieg górski i modrzyk górski) oraz 47górskich. 59 gatunków objęto ochroną ścisłą, natomiast 11 częściową, a 12 widnieje w polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Na uwagę zasługują m.in.: czosnek niedźwiedzi, róża francuska, widłak goździsty, tojady, goryczki, cebulica dwulistna, 19 gat. storczyków, kosaciec syberyjski i inne.
Świat zwierząt reprezentuje 57 gat. ssaków (np.: ryś, żbik, niedźwiedź brunatny, wilk, łoś, jeleń, sarna, dzik, borsuk, bóbr, lis, gronostaj, tchórz, rzęsorki: mniejszy i rzeczek, ryjówka górska, 10 gat. nietoperzy), 157 gat. ptaków (117 lęgowych) (m.in.: orlik krzykliwy, myszołów, 1 para orłów przednich, puchacz, puszczyk uralski, dzięcioły: czarny, białogrzbiety, trójpalczasty, brodziec piskliwy, sieweczka rzeczna, zimorodek, pliszka górska, kruk, derkacz), 10 gat. płazów(traszki: górska, karpacka, grzebieniasta, zwyczajna, salamandra plamista, kumak górski, żaba trawna, ropuchy: szara i zielona oraz rzekotka drzewna), gady (jaszczurki: żyworodna, rzadziej zwinka, żmija zygzakowata, zaskroniec), 12 gat. ryb (strzebla potokowa, brzanka, kleń, pstrąg potokowy, głowacz pręgopłetwy, śliz, piekielnica). Spośród licznych owadów na uwagę zasługuje ginąca w kraju, a dosyć licznie występująca w MPN nadobnica alpejska oraz modliszka zwyczajna.
Przez Magurski Park Narodowy przebiegają liczne szlaki turystyczne, piesze, rowerowe i jeden konny. Pieszy szlak czerwony jest częścią najdłuższego w Beskidach szlaku mającego swój początek w Beskidzie Śląskim (Ustronie) i kończącego się w Wołosatem w Bieszczadach. Przebiega też tutaj odcinek szlaku architektury drewnianej, ukazujący zabytkowe cerkwie rozsiane na terenie Parku. Przez obszar MPN poprowadzono także dwie ścieżki przyrodnicze: Hałbów i Kiczera im. prof. Jana Rafińskiego.
Data publikacji: 2008-03-26 | Liczba wyświetleń: 7515
