Na terenie Parku, oprócz licznych lokalnych szlaków i ścieżek dydaktycznych, występują dwa główne szlaki turystyczne.
Słowiński Park Narodowy utworzony został w 1967 roku na mocy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 września 1966 r. Od 1977 roku stanowi światowy rezerwat biosfery UNESCO. Nazwa Parku pochodzi od Słowińców (niewielka grupa etniczna wywodząca się od Kaszubów). Jest położony w środkowej części polskiego wybrzeża (Wybrzeże Słowińskie), w województwie pomorskim. Granica Parku przebiega od brzegu morza w odległości około 1 km na zachód od miasta Łeby w kierunku południowym, obejmując jezioro Łebsko i lasy oraz torfowiska na jego wschodnim pobrzeżu, następnie na zachód od jeziora - wieś Kluki z otaczającymi ją lasem, mierzeją Łebską i Gardnieńską i jezioro Gardno. Północną granicę Parku stanowi Morze Bałtyckie. Przez teren parku przepływa kilka rzek, z których największe to Łeba wpadająca do jeziora Łebsko i Łupawa uchodząca do jeziora Gardno, ponadto występują liczne kanały i rowy melioracyjne. Na obszarze Parku utworzono 12 rezerwatów ścisłych i 3 częściowe. Powierzchnia parku wynosi 18 619 ha.
W skład flory Parku wchodzi 920 gatunków roślin naczyniowych, 165 gatunków mszaków, 500 gatunków glonów, 430 gatunków grzybów. Świat roślinny Parku jest niezmiernie ciekawy odzwierciedlając jednocześnie występujące zmiany klimatyczne na tym terenie. Charakterystyczny dla Parku jest strefowy układ roślinności, której pasy przebiegają równolegle od brzegu morskiego w głąb lądu.
Na terenie Parku występują różne typy lasu, torfowiska oraz olbrzymie obszary trzcin przyjeziornych. Dzięki zróżnicowanemu środowiskowi naturalnemu wiele gatunków zwierząt ma dogodne warunki bytowania. Trudno dostępne dla człowieka przybrzeżne zarośla sosny kosówki, bagna i trzciny są ostoją najokazalszego, dość licznie występującego w Parku, prawdziwego króla polskich lasów, jelenia europejskiego. Na całym terenie Parku bardzo licznie występuje sarna. Oprócz tych najbardziej znanych przedstawicieli ssaków w Parku występują: lisy, borsuki, jenoty, zające, kuny, tchórze, wydry, piżmaki, karczowniki ziemno-wodne, wiewiórki, jeże oraz drobne gryzonie. Na terenie Parku występuje przebogaty świat ptaków. Wynika to z nadmorskiego usytuowania Parku (szlak wędrówek ptaków), dużego obszaru jezior, urozmaiconego terenu, dobrze zachowanej szaty roślinnej i zapewniającej spokój i dobre warunki gnieżdżenia się i wychowywania potomstwa, niedostępności.
Na terenie Parku, oprócz licznych lokalnych szlaków i ścieżek dydaktycznych, występują dwa główne (północny i południowy) szlaki turystyczne.
Szlak północny (ok. 40 km), oznaczony kolorem czerwonym, prowadzi od Łeby poprzez Mierzeję Gardnieńsko-Łebską do wsi Rowy. W czasie wędrówki tym szlakiem napotkamy m.in. wydmy ruchome z najwyższą niezalesioną wydmą barchanową - Górą Łącką (40 m n.p.m.). Z jej szczytu, w kierunku zachodnim, rozciąga się piaszczysta pustynia. Łącka przemieszcza się zgodnie z kierunkiem wiejących wiatrów, z zachodu na wschód, z szybkością od 3,5 do ok. 10 m/rok. Na szczycie najwyższej zalesionej wydmy (56m n.p.m.) w 1874 roku wzniesiono latarnie morską Czołpino. Zbudowano ją z czerwonej cegły w kształcie owalnym dowożąc cały materiał na jej budowę drogą morską. Do dnia dzisiejszego latarnia przetrwała bez zmian i w sezonie letnim udostępniana jest zwiedzającym. Z jej szczytu można podziwiać piękne widoki całego Parku.
Innym ciekawym miejscem Parku jest pozostałość po drugiej wojnie światowej - niemiecki poligon na Mierzei Łebskiej w okolicach Rąbki. Testowano na nim rakiety przeciwlotnicze - Rheintochter oraz rakiety balistyczne - Rheinbote.
Szlak południowy (ok. 38 km), oznaczony kolorem żółtym, biegnie z Łeby, okrąża jezioro Łebsko i przez wsie Gać, Izbica, Kluki dochodzi do Smołdzina, następnie przez wzgórze Rowokół doprowadza do wsi Gardna Wielka. W czasie wędrówki tym szlakiem godnym polecenia jest Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach.
Data publikacji: 2007-10-30 | Liczba wyświetleń: 8159